دختر افغانی که دنیای خود و هموطنانش را در ایران تغییر داد!
مربی ورزش افغان به پناهندگان جوان کمک می کند تا در ایران راهی به مدرسه پیدا کنند.
نود پرس
ترجمه : نسرین فتحی/نود پرس
رزما غفوری که در حاشیه یک زمین فوتبال ایستاده و سوت در دست دارد ، گروهی از دختران جوان افغانستان را در حال دریبل با توپ می بیند. یکی از آنها توپ را به تور دروازه می جسباند. هم تیمی های او فریاد می کشند و روزما سوت می زند تا پایان بازی را نشان دهد.
در حالی که دختران لباس تمرینی خود را جمع می کنند ، رزما به نیمکت اعضای تیم نزدیک می شود. او پیشرفت آنها را تبریک گفته ، آنها را تشویق می کند که به تمرین بعدی بیایند و به آرامی از زندگی آنها در خانه می پرسد.
"ورزش بهترین راهی است که من برای کمک به کودکان در یک موقعیت آسیب پذیر برای گشایش در کارها پیدا کردم. بعد از هر تمرین ، من در مورد همه چیز با آنها صحبت می کنم تا اینکه آنها راحت بتوانتد در مورد مسائلی که در خانه با آنها روبرو هستند با من صحبت کنند. "
این بازیکن 29 ساله فقط مربی تیم نیست بلکه یک همکار افغان است. او بعضی اوقات ا دوران کودکی سخت خود را به یاد می آورد تا پناهندگان جوان و افغان های فاقد مجوز بین 11 تا 15 سال را از کار خارج کرده و به مدرسه بازگرداند.
"من می دیدم که کودکان افغان به جای بازی کار می کنند. آنها به جای اینکه لباس فرم داشته باشند لباس کار استفاده می کردند. آنها لبخند نمی زدند. " "از طریق فعالیت های ورزشی ، ما می توانیم بسیاری از این کودکان را فراموش کنیم که چالش های خود را فراموش کنند."
رزما و خانواده اش 23 سال پیش از افغانستان فرار کردند. وی پس از کار در بیشتر دوران کودکی خود به عنوان کارگر ، در سال 2015 صندوق ابتکار جوانان را در جنوب شیراز در جمهوری اسلامی ایران برای کمک به کودکان در معرض خطر تأسیس کرد.
با حمایت کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد ، آژانس پناهندگان سازمان ملل و همتای آن در دولت ایران ، دفتر امور بیگانگان و مهاجران خارجی (BAFIA) ، این پروژه اکنون به 400 کودک در سال کمک می کند ، بسیاری از آنها دختران خارج از مدرسه هستند.
با مشاهده تأثیر این پروژه بر زندگی کودکان افغان در شیراز ، UNHCR و BAFIA در حال تکثیر در سایر استانهای ایران هستند.
داوطلبان هر روز با ابتکار عمل جوانان - که شامل افغان ها و ایرانی ها می شوند - در به در خانه های محله های شیراز که در بیشتر آنها افغان ها زندگی می کنند، می روند تا با والدین کودکانی که هرگز به مدرسه نرفته اند یا مجبور به ترک تحصیل شده اند صحبت کنند.
رزما و تیم فوق با والدین رابطه برقرار می کنند و اجازه می گیرند که فرزندانشان هر هفته به تمرینات ورزشی بیایند.
وقتی والدین تغییر مثبتی را می بینند که فعالیتهای ورزشی به رهبری رزما بر روی فرزندانشان ایجاد کرده است ، آنها تمایل بیشتری به گوش دادن به التماسهای او برای رفتن به مدرسه پیدا می کنند.
وی با یادآوری دفعات بی شماری که درها را به روی او می کوبیدند ، می گوید: "دشوار است بتوان پدر و مادری را که بیشترین نگرانی را برای گذاشتن غذا روی میز دارند متقاعد کرد که فرزندانشان باید فقط بچه باشند و به مدرسه بروند."
در حالی که دختران و پسران اغلب باید برای کمک به خانواده های خود تلاش کنند ، دختران با چالش اضافی هنجارهای فرهنگی روبرو می شوند که تحصیل دختران را غیر ضروری می دانند. برخی از افراد جامعه افغانستان نیز تحت فشار قرار دارند تا ازدواج زودهنگام انجام دهند.
رزما به خاطر فداکاری خود در زمینه کمک به جوانان افغان در ایران ، به عنوان برنده منطقه ای آسیا برای جایزه پناهندگان نانسن UNHCR انتخاب شده است ، یک جایزه معتبر سالانه که از کسانی که برای کمک به افراد بدون سرپناه تلاش زیادی کرده اند ، تجلیل می شود.
برنده جایزه امسال در تاریخ 1 اکتبر اعلام می شود و جایزه توسط کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در یک مراسم مجازی در تاریخ 5 اکتبر اهدا می شود.
رزما نزدیک به شش سال داشت که طالبان بر زادگاهش در استان کاپیسا در شمال شرق افغانستان غلبه کرد و او به همراه والدین و چهار خواهر و برادرش از کشور فرار کرد. در ایران ، او امن بود ، اما در اولین سال های تبعید ، خانواده به سختی زندگی می کردند ، چه رسد به اینکه بتوانند هزینه های مدرسه را تأمین کنند.
رزما می گوید: "من به یاد می آورم که هفت ساله بودم و فهمیدم كه مثل بچه های دیگر به مدرسه نمی روم زیرا باید پول در بیاورم." "سخت ترین کاری که به خاطر می آورم، کار در مزرعه ای بود با بوی غیر قابل تحمل سموم دفع آفات و آفتاب سوزان بالای سرم."
او و خواهران و برادرانش همچنین در یک کارخانه تولید آجر کار کردند که خانواده در یک اتاق کناری تنگ و بدون توالت زندگی می کردند. حتی هنگامی که سرانجام چندین سال بعد مدرسه را شروع کرد ، مجبور بود کار را شب ها به صورت نیمه وقت ادامه دهد تا بتواند هزینه لباس ، کتاب و حمل و نقل خود را پرداخت کند.
در بین مشق شب ، کارهای منزل و آن مشاغل ، رزما برای زیباتر شدن روزهای خود به فعالیتی احتیاج داشت.
"تمام چیزی که من می خواستم انجام دهم این بود که فوتبال بازی کنم ، اما به دلیل دختر بودن اجازه نداشتم."
"من هرگز عروسک را دوست نداشتم. تمام چیزی که می خواستم انجام دهم این است که فوتبال بازی کنم ، اما به دلیل دختر بودن اجازه این کار را نداشتم. " "پدرم می گفت دختران برای فوتبال ساخته نشده اند و در عوض من باید خیاطی را یاد بگیرم."
به لطف مادرش بود که بعد از انجام کارهایش ، به او اجازه دادند بدود بیرون تا با خواهرانش و بچه های دیگر محله فوتبال بازی کند.
از جمله ذینفعان این پروژه که رزما راه اندازی کرد ، نازی 28 ساله و دخترش نازنین 12 ساله هستند که اکنون هر دو در جلسات ورزشی شرکت می کنند. "با تشکر از ابتکار جوانان ، دخترم کودکی می کند ، بازی می کند ، با بچه های دیگر معاشرت می کند ، رویا می بیند ... اینها کارهایی است که من هرگز قادر به انجام آنها نبودم. ”
روزما می توانست خوشحال باشد که فوتبال به تدریج در جامعه افغانستان به عنوان یک ورزش برای دختران پذیرفته می شود. خواهران رزما حتی برای بازی در یک تیم فوتبال تمام دختران در زادگاهشان افغانستان دعوت شدند.
وی می گوید: "من یک رویای جهانی را در سر می پرورانم که دختران و پسران افغانستان در هر کجای دنیا که باشند، فرصت های موفقیت در همه جا برایشان فراهم باشد.
جایزه پناهندگان نانسن به افتخار فریدجوف نانسن ، اولین کمیساریای عالی پناهندگان ، کاشف ، انسان دوست و برنده جایزه صلح نوبل نروژی نامگذاری شده است.
اخبار جدید
